Toscania travel – informacje o Toskanii
Toskania: przewodnik Włochy
Toskania (Toscana) kojarzy się z klasycznymi włoskimi krajobrazami, znanymi zarówno z renesansowych obrazów, jak i podróżniczych programów telewizyjnych. Średniowieczne miasta na wzgórzach, rzędy wysmukłych cyprysów, winnice i gaje oliwne oraz malowniczo usytuowane wille i domki to obrazy, które od dawna uwodzą przybyszów, zwłaszcza z północnej Europy.
Z wielu powodów Toskania jest rzeczywiście kwintesencją Włoch. Język narodowy rozwinął się z dialektu toskańskiego, któremu supremację zapewnili Dante, Petrarka i Boccaccio. O kluczowej roli regionu dla kultury Włoch i całej Europy ostatecznie przesądził renesans. Epoka ta była okresem bujnego rozkwitu malarstwa, rzeźby i architektury stanowiących o atrakcyjności toskańskich miast. Nazwę “odrodzenie” ukuł zresztą Toskańczyk, Giorgio Vasari, który w XVI w. pisał o “powtórnych narodzinach” sztuk pięknych. Do najważniejszych ośrodków renesansu należała Florencja, zawdzięczająca rozwój wszechmocnemu patronatowi rodu Medyceuszy. W kościołach, galeriach i muzeach reprezentowani są wszyscy wybitni artyści tamtych czasów: Giotto, Masaccio, Brunelleschi, Alberti, Donatello, Botticelli, Leonardo da Vinci, Michał Anioł.
Większość turystów zniechęca tłok i natrętny komercjalizm Florencji. Lepsze wrażenie pozostawia Siena, jedno z najwspanialszych średniowiecznych miast w Europie, gdzie świetnie zachowane budynki świeckie i sakralne kryją bezcenne dzieła sztuki. Campo – piękny rynek główny w kształcie muszli – jest sceną wyjątkowego toskańskiego święta, Palio, podczas którego odziani w stroje ludowe jeźdźcy dosiadają koni na oklep i cwałują po kocich łbach.
Źródło: wydawnictwo Pascal
Marina di Grosseto: przewodnik (Włochy)
Marina di Grosseto jest ośrodkiem wypoczynkowym leżącym na wybrzeżu Maremma. Nazwa Maremma pochodzi od słowa maríttima (nadmorska) i odnosi się do odcinka wybrzeża oraz wzgórz w głębi lądu na terenie Grosseto, najbardziej na południe wysuniętej prowincji Toskanii. W odległej przeszłości był to ważny północny region osadnictwa Etrusków, wyludniony w średniowieczu, gdy z powodu wojen przerwano budowę systemów odwadniających i za wydmami utworzyły się malaryczne bagniska.
Stolica prowincji, Grosseto, nie budzi zachwytów, w przeciwieństwie do malowniczego Monti dell”Uccellina, pasma górskiego objętego ochroną jako Parco Naturale della Maremma, oraz zalesionego półwyspu Monte Argentario.
Malownicze wzgórza i wybrzeże Monti dell”Uccelina, 12 km na południe od Grosseto, objęto ochroną jako Parco Naturale Regionale della Maremma. Uważa się, że jest to jedyny na całym Półwyspie Apenińskim dziewiczy odcinek wybrzeża. Turysta znajdzie tam zachwycające klify, nadmorskie moczary, macchia, zalesione wzgórza oraz dziewicze plaże.
Źródło: wydawnictwo Pascal
Siena
przewodnik (Włochy)
Siena jest doskonałym miejscem, by odetchnąć po tłoku Florencji. To nowoczesne miasto zachowało średniowieczną atmosferę i tradycje, a żeby naprawdę je poznać, trzeba zatrzymać się w nim na co najmniej jedną noc.
Największą atrakcją okolonej średniowiecznymi murami Sieny są zabytki – majestatyczny kompleks gotyckich budowli, którym można się zachwycać, nie wchodząc do żadnego muzeum. Serce miasta to wielki plac w kształcie muszli, Il Campo, uważany za najpiękniejszy w kraju. Właśnie na nim odbywa się tradycyjne Palio, pasjonujący wyścig, podczas którego jeźdźcy dosiadają koni na oklep. Katedra oraz Palazzo Pubblico reprezentują gotyk w najczystszej postaci. Najlepsze obrazy zgromadzono w Museo Civico i Pinacoteca Nazionale, a przepiękną Maestę Duccia można podziwiać w świetnym Museo dell”Opera Metropolitana. Więcej fresków wypełnia westybule Santa Maria della Scala, który przez ponad 900 lat pełnił funkcję szpitala, a obecnie jest najważniejszym obiektem wystawowym w mieście.
Bardzo popularnym celem wycieczek w okolice Sieny jest usiana wieżami malownicza wioska San Gimignano, na północnym zachodzie. Znacznie mniej turystów decyduje się na odwiedzenie starożytnego etruskiego miasta Volterra, na trasie Siena-Piza.
Z Il Campo, wielkiego placu w centrum miasta, wszędzie można z łatwością dotrzeć pieszo. Plac został zbudowany u podnóża trzech wzgórz, a jego zabudowa przypomina odwróconą literę Y. Każde ramię należy do jednej z tercji (terzi), a każda tercja ma swoją główną ulicę prowadzącą z Campo na grzbiet wzgórza. Arterie te to: monotonna Banchi di Sotto w Terzo di San Martino na południowym wschodzie, ruchliwa, pełna sklepów Via di Cittŕ w Terzo di Cittŕ na południowym zachodzie i elegancka Banchi di Sopra w Terzo di Camollia na północy. Zamknięte dla ruchu samochodowego centrum – prawie całkowicie średniowieczne, jeśli chodzi o układ i wygląd – powoduje u niektórych pewną dezorientację.
Zadziwiająco łatwo można zgubić drogę do Campo zasłoniętego przez wysokie budynki. Ogromna katedra z ciekawym Museo dell”Opera Metropolitana oraz kościół Santa Maria della Scala stoją na wzgórzu, nad Via di Cittŕ. Widać stamtąd dolinę Fontebranda na północy i ogromny kościół San Domenico, zajmujący inne wzgórze. Przejście od jednego zabytku do drugiego wymaga pokonania wielu schodów.
Źródło: wydawnictwo Pascal
Viareggio
przewodnik (Włochy)
Wybrzeże na północ od Pizy do granicy liguryjskiej to ciąg niezbyt atrakcyjnych kąpielisk. W tle Riviera della Versilia wznoszą się szczyty Alp Apuańskich (Alpi Apuane), sięgające 2000 m n.p.m. Niestety, plaże dzielą się nabrzeżną równiną z linią kolejową, autostradą i zatłoczonymi miejskimi drogami, a czystość morza pozostawia sporo do życzenia. Podczas podróży wybrzeżem na północ, do fantastycznej Cinque Terre, warto zatrzymać się w kurorcie Viareggio. Ale prawdziwe atrakcje kryją się w głębi lądu: są to szlaki w Alpach Apuańskich oraz Carrara, słynny ośrodek wydobycia marmuru.
Viareggio, 22 km na północny zachód od Pizy, było w XIX w. wielkim i eleganckim kurortem, a i obecnie nastawione jest raczej na zamożną klientelę. Do głównych atrakcji należą nocne rozrywki oraz kilka schludnych budynków w stylu art déco przy Passeggiata Margherita. (od 18 € wzwyż. Warto przyjechać w lutym na porywający Carnevale (www.viareggio.ilcarnevale.com) – przez cztery kolejne niedziele odbywają się niezwykłe parady pływających carri, olbrzymich ozdobnych wizerunków polityków i sław z papier-maché.
Źródło: wydawnictwo Pascal
Toskania
Ulubiona kraina Dantego i Leonarda da Vinci. Tutaj rodził się i dojrzewał renesans oraz humanizm europejski, To, co do dziś między innymi cieszy oko, to niesamowite zabytki jakie możemy zobaczyć w tej włoskiej prowincji. Takim centrum jest tutaj niewątpliwe stolica regionu Florencja. Miasto pełne zabytków oraz niepowtarzalnego piękna. To właśnie we Florencji możemy zobaczyć Bramy Raju w Baptysterium, katedrę Santa Maria del Fiore ze słynną czerwoną kopułą oraz najstarszy z florenckich mostów: Most Złotników. Zwiedzając Toskanię nie możemy zapomnieć o jej znaku szczególnym czyli Krzywej Wieży w Pizie. To symbol tego miasta i jeden z najlepiej rozpoznawanych budynków na świecie. Przechodząc przez przez Plac Cudów będziemy mieli doskonały widok na ten wyjątkowy budynek. Toskania to nie tylko zabytki i wszechobecna historia. TO również przepiękne widoki, cudowna kuchnia i fantastyczne znane na całym święcie wino.
Florencja
Florencja, główne miasto prowincji i regionu Toskanii, leży nad brzegiem rzeki Arno na rozległej równinie otoczonej wzgórzami Careggi, Fiesole, Settignano, Arcetri i Bellosguardo. Symbol Florencji – lilia – miał odzwierciedlać kwitnącą gospodarkę miasta, co było możliwe dzięki położeniu przy ważnych szlakach komunikacyjnych.
Florencja zachwyca swoją architekturą, jest postrzegana, jako jedno z najpiękniejszych miast na świecie, jako miejsce najważniejszych dzieł największych artystów. We Florencji odnosi się wrażenie, jakby się przeniosło w czasy Renesansu – obudowany sklepami most Ponte Vecchio (Most Złotników); wizytówka miasta Duomo – wykładane marmurem baptysterium i barwna katedra robią niebywałe wrażenie, szczególnie z bliska; katedra Santa Maria del Fiore; ukoronowana wieżyczkami Piazza della Signoria z jej niebotycznym Palazzo Vecchio i Kaplica Medyceuszów. Swoją bytność w tym mieście zaznaczyli również najwybitniejsi artyści m.in. Michał Anioł, Leonardo, Giotto, Brunelleschi, Ghiberti, Donatello, pozostawiając swą twórczość, którą zgromadzono w Pałacu Uffizi – najpopularniejszej galerii we Włoszech wypełnioną prawdziwymi klejnotami sztuki. Na szczęście te wszystkie niezapomniane miejsca znajdują się niedaleko od siebie i można do nich dotrzeć spacerem.
Siła oddziaływania Florencji, jej kulturowe i historyczne znaczenie, zapierają wręcz dech w piersiach. Kiedy się w nią jednak zanurzy, okaże się, że jest to jedno z najbardziej nastrojowych i najprzyjemniejszych miast w całych Włoszech. Uważana jest za najpiękniejsze miasto we Włoszech.
Piza jest jedną z prowincji Toskanii położoną w dolnym biegu rzeki Arno, na równinie rozciągającej się pomiędzy górą Pisano a Morzem Tyrreńskim. Stała się, ze względu na swoje zabytki architektoniczne, jednym z najbardziej znanych miast włoskich.
Piza dzięki swojej Krzywej Wieży jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych miast Europy. Pizański plac katedralny (piazza del Duomo) zwany jest ze względu na swój niezaprzeczalny urok Polem Cudów (Campo dei Miracoli). Rzeczywiście, znajdujące się na nim budowle mają niepowtarzalny, “cudowny” charakter i robią niezwykłe wrażenie – katedra z ogromnymi drzwiami wykonanymi z brązu (portale di San Ranieri), cylindryczne baptysterium oraz uważany za najpiękniejszy cmentarz świata – Camposanto.
Między największymi centrami kulturowymi Włoch, Piza zachowuje bogate dziedzictwo artystyczne, z wpływami ludności miejscowej, islamskiej i z Lombardii. Piza jest nie tylko starym, zabytkowym miastem i siedzibą arcybiskupia, ale także prestiżowym centrum uniwersyteckim o bardzo bogatych tradycjach oraz miejscem urodzin Galileusza.
Siena jest miastem o niepowtarzalnym charakterze, które zachowało wiele dawnych tradycji i zwyczajów. To główne miasto prowincji Toskanii, położone ok 322 m n.p.m. na trzech wzgórzach, stanowiących podstawę podziału na dzielnice. Według legendy założone zostało przez dwóch synów Remusa: Seniusza i Askiusza, wygnanych z Rzymu przez wuja Romulusa, założyciela Wiecznego Miasta. W swojej ucieczce zatrzymali się oni dopiero na łagodnych wzgórzach Toskanii i tu się osiedlili. Przybyła z nimi także wilczyca kapitolińska, która wykarmiła ich, podobnie jak niegdyś Remusa i Romulusa. Stąd też wyobrażenia wilczycy i dwóch karmionych przez nią bliźniąt można w Sienie napotkać bardzo często, a sama nazwa miasta wiąże się z imieniem starszego z braci-założycieli.
Prawdziwa Siena to wąskie uliczki zapadające się w dół lub nagle biegnące do góry, pełne wielkich kolorowych chorągwi z herbami poszczególnych 17 contrade, czyli dzielnic. To urocze zakątki, restauracje, zaskakujące okiennice i prawdziwe dzieła sztuki. Niewątpliwie największą atrakcją Sieny jest szalony wyścig konny na Piazza del Campo, którego złotą regułą jest nie poddawanie się jakiejkolwiek regule. Jeźdźcy, reprezentujący poszczególne contrady, ścigają się wokół głównego placu miasta, swym nieregularnym, nierównym kształtem przypominającego nieco muszlę.
Ze swoimi wspaniałymi budowlami w stylu gotyckim, Siena jest klejnotem światowej sławy. Miasto może poszczycić się zabytkowym centrum wpisanym w 2004r. na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. W Sienie znajduje się również jeden z najstarszych (1240r.) uniwersytetów na świecie. Siena to miejsce, które warto odwiedzić, zarówno dla bogactwa historyczno-artystycznego, jak i dla piękna swoich krajobrazów.
Ważne telefony, banki, ubezpieczenia:
Carabinieri (zgłoszenie przestępstwa) – 112
Straż pożarna (Vigili del Fuoco) – 115
Pogotowie (pronto soccorso) – 118
Policja (wypadki, dodatkowo przyjazd lekarza) – 113
Pomoc drogowa (soccorso stradale) – 116
Numer kierunkowy do Włoch – 0039
Numer kierunkowy do Polski – 0048
Informacja międzynarodowa – 176
Telefon:
Budki telefoniczne w całlych Włoszech przyjmują jedynie karty (Carta Telefonica), które można nabyć w urzędach pocztowych, kioskach, barach, czy też kawiarniach. Użycie lokalnych kart typu pre-paid oraz publicznych telefonów jest zdecydowanie najtańszą opcją. Zarówno lokalne, jak i zamiejscowe rozmowy wymagają właściwego numeru kierunkowego poprzedzającego numer docelowy. I tak, żeby zadzwonić z Rzymu do Sieny, należy wybrać 06 + numer, a ze Sieny do Rzymu 0577 + numer. Dzwoniąc na telefon komórkowy, należy pominąć zero. Sieć GSM obejmuje zasięgiem cały kraj, a główne kompanie to TIM, Wind, Omnitel i Blu.
Darmowe numery alarmowe:
Policja (Carabinieri) – 112,
Pomoc w Nagłych Wypadkach – 113,
Straż Pożarna – 115,
Pomoc Drogowa (ACI) – 116,
Pogotowie – 118.
Do skorzystania z automatu telefonicznego potrzebujemy carta telefonica (do kupienia w barach, sklepach tytoniowych i na pocztach, przed użyciem należy oderwać perforowany róg). Po wybraniu numeru 172 0049 można zamówić rozmowę na koszt swojego rozmówcy lub zapłacić kartą kredytową.
Rozmowy z telefonu komórkowego są bardzo drogie. Dzwoniący do nas płacą za połączenie tylko do granicy, reszta opłaty przypada na nas. Skrzynkę elektroniczną lepiej wyłączyć.
Opłaty za połączenia należą do najwyższych w Europie, choć poza godzinami szczytu są nieco niższe (pn.-pt. 18.30-8.00, połączenia krajowe sb. 13.00-pn. 8.00, połączenia międzynarodowe pn.-sb. 22.00- 8.00 i cała nd.).
Poczta:
Urzędy pocztowe (Ufficio Postale) są zazwyczaj otwarte w godzinach 8:00-13:30 od poniedziałku do piątku, w soboty 8:00-11:45. Niektóre z okienek mogą mieć własne godziny pracy, w dużych miastach są zazwyczaj czynne także popołudniami.
Reklama na samochodach Warszawa
Zakupy:
Sklepy są otwarte w godzinach 9:00-13:00 i 15:30/16:00-19:30/20:00, od wtorku do soboty i w poniedziałkowe popołudnia.
W wakacje sklepy zamykane są w sobotnie popołudnia, za to działaja w poniedziałki rano. Najsłynniejsze w świecie pasaże i ulice handlowe to: Via della Spigna (Mediolan), Via del Corso, Via Condotti (Rzym), Via Toledo (Neapol) Ponte Vecchio oraz Via Tornabuoni (Florencja).
Banki:
Banki czynne są zwykle od poniedziałku do piątku w godzinach 8.20 do 13.20 oraz 14.45 do 15.45. Niemal wszystkie banki wyposażone są w bankomaty. W wielu restauracjach, większych hotelach i sklepach oraz na stacjach benzynowych akceptuje się karty płatnicze.
Ubezpieczenie/leczenie:
Osoby płacące składki na NFZ mają prawo do skorzystania z opieki medycznej w ramach ubezpieczenia. Udając się do lekarza, należy zabrać dokument potwierdzający fakt ubezpieczenia (rolę tę pełnią w UE formularze serii E-100; w przypadku wyjazdu turystycznego jest to druk E-111). We Włoszech trzeba przed wizytą u lekarza zarejestrować się w instytucji ubezpieczeniowej, która wyda zaświadczenie o prawie do nieodpłatnej pomocy medycznej.
Restauracje:
Pełne posiłki we Włoszech jada się w lokalach o nazwie trattoria albo ristorante. Trattoria jest tradycyjnie tańsza i proponuje zwykle potrawy domowe (cucina casalinga), natomiast w bardziej eleganckiej ristorante obsługują kelnerzy w fartuchach, a stoły nakryte są obrusami. Trattorie są często otwarte w godzinach południowych, zwłaszcza na terenach wiejskich, nie ma zwykle menu i kelner po prostu wymienia listę dań przygotowanych na dany dzień.
W większych miastach obydwa rodzaje restauracji otwarte są wieczorami, z tym że ristorante oferują większy wybór dań z menu, a czasami jest w nich także samoobsługowy bufet z przystawkami (antipasti). Potrawy mączne kosztują wszędzie ok. 5-8 euro i można właściwie ograniczyć się tylko do nich. Za główne dania mięsne lub rybne płaci się zwykle ok. 7-10 euro.
Pod koniec posiłku należy poprosić o rachunek (il conto); trzeba pamiętać, że prawie wszędzie do rachunku dodawana jest opłata pane e coperto, wynosząca średnio ok. 1-3 euro od osoby. W wielu trattoriach oznacza to nieczytelny skrawek papieru, więc dla pewności, że nie zostało się oszukanym, trzeba poprosić o szczegółowy rachunek – ricevuta fiscale. Zarówno w restauracji, jak i w barze czy sklepie obsługa jest zobowiązana do wydania takiego rachunku. Poza dodatkową opłatą od klienta (coperto), często pobiera się też opłatę za obsługę (servizio), stanowiącą zwykle około 10% kwoty na rachunku.
Gdy opłata ta nie jest wliczona, kelner oczekuje zwykle napiwku w tej samej wysokości – z reguły wystarczy po prostu zostawić kilka monet na stoliku, chyba że chcemy szczodrzej wynagrodzić szczególnie dobrą obsługę.
W miejscowościach turystycznych istnieją lokale łączące nazwy kilku rodzajów restauracji (trattoria-ristorante-pizzeria). Warto poszukać również popularnych wśród miejscowej młodzieży barów połączonych z restauracją, zwanych spaghetteria, oferujących proste dania mączne. Lokale zwane osteria to zazwyczaj dość przyjazne bary z miejscowymi specjałami.
Pizzerie:
Mogą mieć różny charakter – od prostych lad, przy których sprzedaje się na wynos kawałki pizzy, do eleganckich restauracji ze stolikami i pełną obsługą. Wspólną cechą wszystkich pizzerii jest to, że nie ma w nich zwykle niczego innego poza pizzą, napojami i piwem.
Niektóre zwykłe restauracje także mają w swoim menu pizzę. Najprostsza pizza z serem i pomidorami (Margherita) kosztuje ok. 6 euro, a za pizzę z większą ilością dodatków płaci się ok. 7-8 euro. Przyjęło się kroić pizzę na kawałki i jeść bez użycia sztućców.
Bary:
We Włoszech bary pełnią raczej funkcję jadłodajni niż centrów życia towarzyskiego. Są one przy tym bardzo do siebie podobne: wszystkie dobrze oświetlone, z chromowaną ladą, ekspresem do kawy gaggia i fotografią miejscowej drużyny piłkarskiej na ścianie. Wpada się tu na poranną kawę, kufel piwa czy filiżankę herbaty, ale nie ma zwyczaju dłuższego przesiadywania – ani w ciągu dnia, ani wieczorami.
W tradycyjnych barach obowiązuje zawsze ten sam rytuał. Najpierw płaci się przy kasie (la cassa), daje rachunek (scontrino) barmanowi i powtarza swoje zamówienie. Picie na stojąco przy barze jest tańsze (często zresztą nie ma nawet na czym usiąść).
Cennik znajduje się zawsze za ladą (listino prezzi). Zwyczajowo zostawia się drobny napiwek na ladzie dla barmana, nie jest to jednak obowiązkowe. Jeśli w barze są kelnerzy, można siąść przy którymkolwiek stoliku, choć warto pamiętać, że taka obsługa będzie prawdopodobnie kosztować dwa razy więcej, szczególnie jeżeli usiądziemy w ogródku (fuori) – dokładne ceny dla tavola (stół) i terrazzo (obszar na zewnątrz) wymienione są w cennikach. Bary i puby otwarte do późniejszych godzin nocnych raczej nie stosują takiego systemu jak w scontrino; płaci się albo za każde zamówienie, albo dostaje rachunek po konsumpcji. Można też zapłacić przy barze tuż przed wyjściem.